Metody nawilżania powietrza

Metody nawilżania powietrza

Oczywiście są różne metody nawilżania powietrza. W zależności od wielkości zakładu, wydajności wentylacji oraz jakie warunków panujących w halach przemysłowych, należy dobrać odpowiedni sposób zwiększania wilgotności powietrza. Metody nawilżania powietrza dzielą się ze względu na poniższe kategorie.

Nawilżanie wysokociśnieniowe

Wysokociśnieniowe nawilżacze powietrza charakteryzują się dużą wydajnością i doskonałą sprawnością energetyczną, przez co doskonale nadają się do zwiększania wilgotności obiektów o dużej kubaturze.

Woda ulega sprężeniu do ciśnienia rzędu 50-200 barów, a następnie dozują ją do pomieszczenia specjalne dysze ceramiczne lub rubinowe. Woda rozdrabnia się na mgłę wodną, która odparowuje w ciągu kilku sekund, efektywnie podnosząc poziom wilgotności w otoczeniu. Ciepło potrzebne na odparowanie pobierane jest z otaczającego powietrza, dlatego ta metoda jest również zwana jako nawilżanie adiabatyczne. Systemy wysokociśnieniowe charakteryzują się cichą pracą, a jednocześnie niskim zapotrzebowaniem energetycznym.

cechy systemu:

• niskie koszty eksploatacji,
• wysoka wydajność,
• cicha praca.

Nawilżanie pneumatyczne

Pneumatyczne nawilżacze powietrza mają zastosowanie do nawilżania małych i średniej wielkości obiektów. Woda dozowana jest do pomieszczenia poprzez specjalnej konstrukcji dysze, gdzie za pomocą sprężonego powietrza rozpylana jest na krople o wielkości około 20 µm. Pozwala to na ich szybkie odparowanie, kosztem energii cieplnej zawartej w nawilżanym powietrzu – nawilżanie adiabatyczne.

cechy systemu:

• prosta budowa, bezobsługowe działanie,
• bardzo niskie koszty eksploatacji dla systemów do 60 kg/h = 60 l/h,
• niskie koszt eksploatacji dla systemów do 120 kg/h,
• korzystny rozkład wilgotności, większa wilgotność na dole, mniejsza pod dachem, odwrotnie niż przy nawilżaniu parowym,
• łatwa i szybka możliwość wykonania montażu (praca w niskich ciśnieniach).

Nawilżanie parowe

Parowe systemy nawilżania bezpośredniego wielu projektantów błędnie uznaje za sterylne. Są one wielokrotnie bezpieczniejsze od parowych systemów kanałowych, ale nie są sterylne. Istnieją setki bakterii, wirusów, grzybów (np. jad kiełbasiany, żółtaczka), które potrafią przetrwać temperaturę 100°C, zwłaszcza, że oddziaływanie wysokiej temperatury jest bardzo krótkotrwałe.

Parowe systemy kanałowe powodują zawilgocenie kanałów, a nawet kondensację wody na ściankach kanałów. W efekcie ścianki kanałów pokrywają się grubą warstwą pleśni i bakterii. Poza bakteriami z warstwy tej są emitowane szkodliwe zarodniki grzybów, które wyjątkowo silnie oddziaływają na alergików.

Nawilżanie kanałowe jest najczęstszą przyczyną szeroko opisanego w literaturze „syndromu chorego budynku”, czyli budynku, w którym ludzie czują się źle i chorują. Nawet krótka obecność powoduje objawy chorobowe, zarówno u zdrowych ludzi, jak i alergików.

Systemy parowe stosowane są najczęściej bezpośrednio w instalacjach wentylacyjnych hoteli, biurowców itp. Woda doprowadzona jest do tak zwanych lanc parowych, gdzie zostaje podgrzana elektrycznie do temperatury wrzenia i w ten sposób odparowywana. Zaletą systemów parowych jest prostota ich montażu. Znaczącą wadą systemów parowych jest ich ogromne zapotrzebowanie na energię elektryczną, co znacznie podnosi koszty eksploatacji budynku.

cechy systemu:

• niewielkie koszty inwestycji,
• najczęściej bardzo wysokie koszty eksploatacji,
• bezpieczeństwo sanitarne tylko w opcji bezpośredniego dozowania pary do pomieszczenia,
• konieczność cyklicznego czyszczenia kanałów wentylacyjnych,
• podnoszenie temperatury otoczenia.

Nawilżanie ultradźwiękowe

Zastosowanie znajdują zazwyczaj jako domowe nawilżacze powietrza, ze względu na bardzo małą wydajność, raczej niespotykane w zastosowaniach profesjonalnych, przy zwiększaniu wilgotności surowców, czy pomieszczeń przemysłowych. Ultradźwiękowe nawilżacze powietrza wykorzystują drgania wysokiej częstotliwości do wytwarzania mgiełki wodnej, którą wentylator rozprowadza na zewnątrz.

W obecnym stanie nawilżacze ultradźwiękowe mają bardzo ograniczone zastosowanie, ze względu na dużą ilość problemów i kosztów związanych z ich eksploatacją.

cechy systemu:

• mała wydajność,
• słaba sprawność energetyczna,
• konieczność częstych wymian membran z powodu ich niskiej żywotności,
• zagrożenie sanitarne, możliwy rozwój w nawilżaczu Legionelli i innych niebezpiecznych bakterii wodnych,
• konieczność ciągłego czyszczenia, w wodzie i na kanałach tworzy się film bakteryjny, który trzeba usuwać, aby uniknąć nieprzyjemnych zapachów,
• bardzo wrażliwe na jakość wody,
• największą i jedyną zaletą jest bardzo mała wielkość kropli.